...i jeszcze więcej kwietniowych bet

Jakoś namnożyło się nam bet w tym miesiącu. Gears of War 4 jednak wybija się na tle takiego Dooma czy Battleborna (czy jeszcze jakiegoś zamkniętego Overwatcha) tym, że nie jest demem wydanym parę tygodni przed premierą, ale "prawdziwą" betą mającą na celu sprawdzenie, czy produkcja idzie w dobrym kierunku. W sumie to obecną wersję gry ciężko nazwać nawet "betą", bo nawet po grafice widać, że przed twórcami jeszcze pół roku pracy.

Oni sami twierdzą, że są na etapie wczesnej alfy - generalnie kod już działa a zawartość nie będzie zbytnio zmieniona, ale jeszcze trzeba wszystko poskładać, dopracować i wypucować. Wobec tego bardzo miłym zaskoczeniem była bezawaryjność działania. Już teraz Gears of War 4 działa po necie tak dobrze jak Ultimate Edition, czyli zajebiście. Ewidentnie serwery Microsoftu są bardzo solidne, o ile ktoś totalnie nie spierdoli sprawy (taki przytyk do Halo Master Chief Collection).

Może bez jakichś zaawansowanych technik cieniowania czy antyaliasingu gra wygląda nieco topornie, ale już teraz widać, że techniczna strona pełnej wersji nie pozostawi zbyt wielu powodów do narzekania. Jeszcze żeby obiecany splitscreen został bezbłędnie zaimplementowany z jego zapowiedzianymi 30 klatkami i będzie git.

Problemem jest coś innego - podobnie jak w Ultimate Edition, tak i tutaj mecze są absolutnie zdominowane przez strzelbę! Oczywiście balans broni na pewno jeszcze się zmieni, ale przy obecnym przegięciu, rola takich Lancerów czy Hammerburstów zawsze sprowadzać się będzie do robienia zamieszania (a nie zabijania przeciwników na odległość). To jakaś paranoja, że karabin, który jest ikoną serii (w sumie Lancer znajduje się na okładce każdej gry, książki czy komiksu z uniwersum GoW), jest jednocześnie tak bezużyteczny w walce z innymi graczami.

Najgorsze, że takie faworyzowanie strzelby, z jej powtarzalnym, szybko nudzącym normalnych graczy gameplayem, jest jak najbardziej zamierzone. Tego chcą "prawdziwi" fani Gearsów i dlatego reszta graczy jeśli już będzie się w online bawić, to raczej w trybie hordy (który mnie osobiście zawsze potwornie nudził). Jeśli jeszcze w Gearsy po sieci nie grałeś i wyobrażenie na temat trybu kompetytywnego wyrobiłeś sobie na podstawie doświadczeń z kampanii (ewentualnie kilku meczy w wyjątkowo zbalansowanej, jak na serię, trójce), to zapewne się rozczarujesz.

No chyba, że The Coalition zmieni totalnie balans uzbrojenia...

Albo jesteś dziwny...

Chociaż może nie? Skoro są ludzie którzy od 10 lat obstrzeliwują się tymi strzelbami to coś w tym jest, ale po prostu tego nie odkryłem? Może muszę się w końcu zaprzeć i pomimo znużenia i/lub wkurwienia kolejnymi meczami, siedzieć i grać, aż wskaźnik zabójstw mi się wyprostuje?

Albo mogę po prostu grać w Dooma, który zupełnie szczerze, bardzo, ale to bardzo podszedł mi w otwartej becie. Nie wiem czemu, ale w miniony weekend bawiłem się z nowym tworem Id Software nawet bardziej, niż dwa tygodnie wcześniej w testach zamkniętych. Może to dopracowanie jakichś szczegółów, albo po prostu większa pula graczy (zwykle oznacza to większą ilość noobów do zapolowania) sprawiła, że z miejsca poczułem się jak u siebie.

Tym razem już grałem zupełnie na luzie - kąt patrzenia ustawiony na 110, skok pod lewym bumperem, w jednej ręce rakietnica, w drugiej spawara i jazda! Chylę czoła przed obecnym Id Software za to, jak idealnie udało się na pada przenieść rozgrywkę, w którą bawiłem się kilkanaście lat temu z użyciem klawiatury i mychy. Rakiety leciały dokładnie tam, gdzie chciałem, a poruszanie się postacią było intuicyjne jak nigdy (zapewne dzięki podwójnemu skokowi zapożyczonemu z UT 2004 oraz możliwości podciągania się na krawędziach).

Po kilku godzinach z zamkniętą betą i kilku kolejnych z otwartą, utwierdziłem się w przekonaniu, że ten nowy Doom to jednak będzie gra dla mnie. Odławianie odłączonych od reszty drużyny, przeciwników, a następnie przerabianie ich na czerwoną papę, działa jednocześnie relaksująco i pobudzająco. Może nie jestem z pokolenia gearsowej strzelby, ale strzelanie z quake'owej rakietnicy zawsze sprawia, że czuję się młodszy o te 15-20 lat. Nawet grając na konsoli w drużynowym meczu 6v6 - tego potrzebowałem i to dostanę.

Zaznaczę również, że rozumiem co kieruje hejterami niszczącymi nowego Dooma w swoich recenzjach na Steamie. Faktycznie, jeśli ktoś wciąż gra w Quake 3 "w oryginale" (znaczy mychą, na pececie), ma w stosunku do niego bezpośrednie porównanie i po nowej produkcji Id spodziewał się dokładnego powrotu do gameplayu sprzed kilkunastu lat, to się zawiedzie.

Pomimo pozorów (i w sumie zapowiedzi) nowy Doom nie jest dosłownym powrotem do klasyki. Jest produkcją adresowaną do graczy takich jak ja - którzy wspomnienia z młodości woleli by mieć podane w odpowiedni sposób. Nie chodzi o to, żeby grać w Quake 3 na konsoli, ale żeby na obecne konsole przenieść odczucia i emocje jakie towarzyszyły gibowaniu rakietnicą na pececie kilkanaście lat temu. Sądzę, że podobnie może to odbierać dzieciarnia wychowana na Call of Duty, która chciałaby sprawdzić klasyczne arena shootery.

Rozumiem czemu wciąż aktywnym fanom Quake'a nowy Doom nie przypadł do gustu. Rozumiem, że niektórzy wolą zdobywać kolejne bronie zamiast się z nimi odradzać, albo zwyczajnie nie lubią rozgrywek drużynowych. Chciałbym jednak powiedzieć, że twierdzenie, iż jest to "militarny shooter ubrany w wygląd Dooma" (bo i takie głosy się zdarzają) to zwyczajne pierdolenie od czapy.

Sony nie rozumie konsol?!

Wygląda na to, że wbrew zdrowemu rozsądkowi Sony brnie na całego (aczkolwiek wciąż w tajemnicy) w PS 4.5. Po tym jak szef Xboxa oficjalnie wycofał się rakiem z równie poronionego pomysłu, japoński producent ma już ponoć ustaloną specyfikację ulepszonej konsoli (a przynajmniej tak twierdzi Giantbomb, na którą to stroną wszyscy się dzisiaj powołują). Generalnie wychodzi na to, że procesor główny i pamięć będą nieco szybsze, natomiast procesor graficzny będzie znacznie ulepszony (przez podwojenie ilości rdzeni i podkręcenie ich szybkości).

Taka konfiguracja znacznie wyprzedza ulepszenia jakie zyskiwały do tej pory konsole w wersjach slim. Po co taki skok wydajności? Ano kolejne, wyciekłe rewelacje dają odpowiedź: od jesieni gry na PS4 będą robione w dwóch wersjach (wypuszczanych dla niepoznaki na jednym nośniku): na dotychczasowy model konsoli, oraz w wersji ulepszonej o lepszą grafikę (czy wręcz nowe ficzersy). Tutaj już robi się bardzo, ale to bardzo nieciekawie.

Kto skorzysta na takim rozdrobnieniu?

Gracze? Nie. Gracze są wkurwieni, że zaraz po wydaniu kasy na nową konsolę będą posiadaczami sprzętu z definicji starszego i gorszego. Kupowali sprzęt na lata a tu się okazuje, że kupili gorszego peceta i przez te lata będą grać na gorszych detalach niż ci, którzy wstrzymali się zakupem konsoli kilka (-naście, -dziesiąt) miesięcy.

Deweloperzy? Nie. Teraz robienie gier na konsole obecnej generacji nie będzie oznaczało robienia osobnej wersji na PS4 i osobnej na Xbox One. Teraz będą trzy wersje, z których dwie będą musiały być ze sobą kompatybilne. Dopiero 2-3 lata po premierze sprzętu ukazują się gry, które wykorzystują jego możliwości, a tu już ukazuje się sprzęt jeszcze nowszy? Wyjdzie na to, że wersje gier na starsze (bądź nowsze) PS4 będą konwersjami z nowszej (bądź bądź starszej) platformy. Konwersje mają to do siebie, że zwykle nie są tak udane jak oryginały i do tego w tym wypadku te oryginały również nie będą tak dopracowane jak by były, gdyby platforma była całkowicie zamknięta.

Sony? Nie. Przecież nie zarobią większej ilości pieniędzy na "ulepszonych" grach, a tylko komplikują życie sobie i innym.

Shuhei Yoshida przyznał kiedyś, że nie rozumie sukcesu PS4. Jeśli przecieki są prawdziwe, to faktycznie nie rozumie. Totalnie i to w sposób dosłowny. Innego wytłumaczenia nie ma. To nawet nie jest poziom zdesperowanego Microsoftu, o którym pisałem kilka tygodni temu.

Mogę sobie wyobrazić spotkanie zarządu Sony, na którym dano projektowi zielone światło: jeden niezorientowany pierdziel powiedział, że muszą być konkurencyjni wobec Nintendo wydającego ulepszonego 3DSa, drugi mu przytakną, bo sam dopiero co kupił iPhone'a 6s, a jeszcze trzeci cośtam burkną że jego wnuczek jest graczem i zamiast grać na konsoli to niedawno ulepszył swojego gejming riga.

W końcu już od dwóch dekad wiadomo, że przyszłość grania to pecety albo urządzenia mobilne i konsole muszą z nimi konkurować, w dodatku przy użyciu tych samych metod. To była oczywiście ironia bo każda kolejna generacja udowadnia, że takie twierdzenie jest chuja warte. Najwidoczniej jednak zawierzanie dogmatom zwyczajnie musi ugryźć niektórych w dupę i to nie raz.

Beta Battleborn

Tegoroczny kwiecień obrodził betami. Dopiero co była zamknięta beta Dooma, od kilku dni zaś trwa otwarta beta Battleborn, a zaraz ponownie uruchomiona będzie beta Dooma, tym razem w testach otwartych. W następnym tygodniu zaś zaatakuje beta Gears of War 4 - prezentująca wersję gry we wczesnej alfie (bo do premiery jeszcze pół roku).

Zarówno Doom jak i Battleborn już dawno pojechały do tłoczni, więc w ich wypadku "beta" oznacza tyle co grywalne demo, wypuszczone w dwóch celach: 1) zachęcenia ludzi do kupna pełnej gry za parę tygodni oraz 2) wyłapania i naprawienia mniejszych błędów w wielogigowych patchach dostępnych w dniu premiery. Czy więc beta Battleborn zachęca?

Zacznę może na opak, od bardziej osobistej, growej historii. W roku 2012 wyszło Halo 4 i jeśli wierzyć internetom, zawiodło. Dla mnie jest to przykład tego, żeby nie zawsze internetom wierzyć, bo mnie osobiście gra bardzo przypadła do gustu. Zwłaszcza krytykowany tryb multiplayer, który to niby za bardzo odszedł od "halowych" korzeni, był jak dla mnie idealną mieszanką przyjemnego, konsolowego grania z pecetową dynamiką arena shooterów z przełomu wieków.

Do gry w Halo 4 udało mi się wkręcić kobietę, z którą to szybko stworzyliśmy duet sprawnie niszczący oponentów i przechylających skalę zwycięstwa zarówno w trybach 4v4 jak i większych. Brzmi to jak przesada? No dobra, przesadzam. Faktem jest jednak, bawiliśmy się wyśnicie i od tamtego czasu kobieta załapała takiego bakcyla na strzelanki online, że w Black Ops 3 gra więcej ode mnie (no i generalnie idzie jej lepiej).

W Halo 4 bardzo spodobał nam się tryb Dominacji. W nim to dwie, sześcioosobowe drużyny przejmowały bazy rozmieszczone na mapie - broniły je, rozbudowywały, spawnowały pojazdy itd. Z boku mecze wyglądały jak chaotyczne bitwy a'la Battlefield, jednak tutaj ważny był wkład każdego, pojedynczego gracza. Ustalanie spójnej strategii i wzajemne wspieranie się w kolejnych potyczkach poruszały bardziej rozległe rejony w mózgu niż zwykły deathmatch. Zwycięstwa przynosiły olbrzymią satysfakcję, a gorycz porażki dzieliło się między siedzącymi przed ekranem telewizora.

Od tamtych bitew minęło parę lat, a toporne Halo MCC oraz spieprzone Halo 5 pogrzebały marzenia o wspólnym graniu w co bardziej "strategiczne" tryby online. Kolejne części Call of Duty skupiają się na szybkim zabijaniu, co samo w sobie może i jest zabawne, ale ile można? Potrzebna była zupełnie nowa gra, która zaspokoiłaby żądzę kanapowej współpracy połączonej z sieciowym zabijaniem. Do tego bardzo fajnie jakby posiadała solidną warstwę fabularną - opowiadała historię rozgrywającą się w jakimś ciekawym uniwersum i generalnie posiadała bohaterów, z którymi cała rodzina mogłaby się utożsamiać w taki czy inny sposób.

Gdy dowiedziałem się o Battleborn, zrobiłem sobie wokół gry duże nadzieje: a nuż to będzie TA kolejna gra, w którą wsiąkniemy na wiele setek godzin?!

Mam nadzieję, że teraz każdy zrozumiał jakie oczekiwania miałem względem tej gry. Inni ludzie mają zupełnie inne zapatrywania i dlatego po premierze otwartej bety na PS4 znaleźli się tacy, co stwierdzili, że produkcja Gearboxa jest do bólu przeciętna nawet jak na standardy f2p (a tutaj mamy pełnopłatny produkt), a nawet że jest zżynką z Overwatch od Blizzarda (co jest o tyle niezrozumiałe, że Battleborn zapowiedziany został kilka miesięcy przez Overwatchem).

Są tacy, co zarzucają grze nadmierną prostotę. Faktycznie, każdy z bohaterów ma raptem kilka zdolności, czasem mniej, a czasem bardziej modyfikowanych wraz z pięciem się po drabince kolejnych poziomów. Taka konstrukcja sprawia, że w czasie rozgrywki gra wydaje się dużo mniej złożona, niż w rzeczywistości jest. To nie jest Borderlands, ani Diablo, ani jakieś mordobicie, gdzie miesiącami rozwija się jedną postać. Tutaj rozwój od pierwszego do dziesiątego poziomu następuje w trakcie jednego meczu czy jednej misji. Teraz grasz tym bohaterem, a za pół godziny innym - ostatecznie jest ich 25-ciu i spróbować należy wszystkiego, a konkretnie przeszkolić się w obsłudze przynajmniej kilku postaci.

Bohater, który jest dobry w jednym trybie, może się nie sprawdzić w innym. Rzeczy z loadoutów (nie ma wersji polskiej, więc zachowuję oryginalne nazewnictwo) które są bardzo pożądane w przypadku jednych postaci, zupełnie nie sprawdzą się w innych.

I tak dalej. Etcetera.

Próg wejścia dla jednych będzie zbyt niski (chociaż Street Fighter świadkiem, że rzeczy proste też mogą wymagać poświęcenia oraz potu, łez i krwi) ale w przypadku każuali raczej powinien się sprawdzić. Być może nawet niektórzy odbiją się od początkowego, pozornego galimatiasu bohaterów, zdolności i celów w poszczególnych trybach.

Właśnie o każuali się tu rozchodzi, bo to do nich Gearbox adresuje swoją nową produkcję. Podzielony ekran, prostota menu czy nawet rozbudowany tryb kampanii dla tych, którzy zwyczajnie nie lubią rozgrywki kompetytywnej, a również chcieliby pograć i polevelować - na forum gry dominują głównie posiadacze żon i/lub dzieci, bo właśnie to jest grupa docelowa Battleborn. Nie zmienia to jednak faktu, że internety zdominowane są raczej przez ludzi około 20-tki - graczy tak hardkorowych, jak się da. Być może dlatego od czasu zapowiedzi Battleborn jakoś nie może się przebić do masowej świadomości.

Szczerze powiedziawszy przypomina to trochę historię Borderlands. Gdy jedynka wyszła w roku 2009 mało kto na nią czekał (i ja się przyznam, że również początkowo Borderlandsy olałem, zniechęcony "dziwną" grafiką i pozornie toporną rozgrywką). Gra nie była szeroko dyskutowana i nie była natychmiastowym bestsellerem. A jednak z czasem więcej i więcej ludzi w nią grało, rozpowszechniając dobrą opinię i doprowadzając do tego, że druga część z miejsca stała się hitem.

Czy i tak będzie w przypadku Battleborn? Czy początkowy brak szerszego zainteresowania przerodzi się w kult, a później w sukces ciągnący powstawanie kolejnych, jeszcze lepszych części? Na dzień dzisiejszy trudno stwierdzić. Na pewno gra ma potencjał.

Chciałem dzieło kompletne, z trybem kampanii i kompetytywnym multiplayerem. Z rozwojem postaci i w miarę złożoną rozgrywką podaną w przystępny, przyswajalny przez żonatych herbatników, sposób. To właśnie dostałem w becie Battleborn i dlatego po jej ograniu tylko się utwierdziłem w przekonaniu, że pieniądze zainwestowane w pełną grę nie będą zmarnowane. Nawet jeśli gra ta zostanie medialnie zgnieciona przez (chociażby) Overwatch...

Beta nowego Dooma

Doom wielką strzelanką był. Był grą pionierską w tak wielu dziedzinach, że łooo. To on zapoczątkował wzajemne strzelanie do siebie po LANie, co później przerodziło się w strzelanie za pomocą internetu - coś co wszyscy znamy i kochamy.

Warto również zaznaczyć, że jedynka i dwójka Dooma znacznie różniła się od późniejszych, multiplayerowych fpsów za sprawą bardzo specyficznej fizyki. Silnik gry działał w 2d (obecnie określa się to 2.5d - w odróżnieniu od pełnego trójwymiaru oferowane chociażby przez Quake'a), przez co znaczenie tych wszystkich schodów, półek i wind było w ostatecznym rozrachunku raczej symboliczne. Za to prędkość, jaką gracze osiągali poruszając się po dwóch wymiarach podłogi, była czymś definiującym Doomowe pojedynki. Mapy składały się z długich korytarzy łączących w miarę duże pomieszczenia, przez co możliwe było prześcignięcie własnoręcznie wystrzelonych rakiet!

Quake zupełnie to zmienił - rozgrywka zyskała na wertykalności, ale też jakby zwolniła. Gdy w 2004 roku powstał Doom 3, jego komponent multiplayerowy był właściwie wariacją na temat Quake ]|[ Arena. Również na tym fundamencie zbudowany został tegoroczny Doom - pomimo nawiązującego do korzeni designu (gdzie modele demonów wyglądają jawnie jak trójwymiarowe wersje pstrokatych bitmap z pierwszych dwóch części) nie mający zbyt wiele wspólnego z pierwotną rozgrywką. W sumie też nikt tego nie oczekiwał.

To trochę jak w Evil Dead - gdy w roku 2013 wyszedł remake pierwszej części to niektórzy zdziwili się, jak bardzo serio temat został potraktowany. Działo się tak dlatego, bo dla większości widzów częścią definiującą serię byłą czarno-humorzasta dwójka (a czasem nawet Armia Ciemności). Tymczasem jedynka z roku 1981 była w istocie kręcona na serio, a wszelkie jej elementy odbierane jako komediowe (chociażby zajebiste, "demoniczne", gumowe maski), były raczej przez autorów niezamierzone.

W przypadku nowego Dooma twórcy jednak nie zawracali sobie głowy z wracaniem do "prawdziwych" korzeni, lecz oparli się na sprawdzonym (i po dziś dzień kochanym przez graczy) schemacie opartym na ciasnych mapkach i mocno wertykalnej rozgrywce. W związku z tym ciekawe, czemu nie nazwali swojej gry Doom 4 (jako rozwinięcie formuły Dooma 3, który był z kolei rozwinięciem formuły Quake'a)?

Być może ten nowy Doom ma być po prostu czymś na miarę Mortal Kombat z 2011 roku - nowym początkiem dla kultowej serii? Może za parę lat czeka nas "Doom V" - czytany jako "dum fał" zamiast "dum pięć"?

Dobra, zostawmy gdybania i skupmy się na faktach. Po pierwsze od premiery pełnej gry dzielą nas tygodnie, co znaczy, że testy zamkniętej bety, które odbyły się w miniony weekend, są bardzo reprezentatywne dla tego, co dostaniemy. A dostaniemy rozgrywkę nastawioną na rywalizację drużynową - konkretnie mecze 6v6, gdzie limit zabić w trybie drużynowego deathmatchu wynosi 75. Brzmi znajomo? Ewidentnie twórcy starają się przyciągnąć nie tylko weteranów Dooma/Quake'a (którzy jednak obecnie mają już pozakładane rodziny i raczej mało czasu na sieciowe zabijanie) lecz też młodsze pokolenie, które multiplayera uczyło się na Call of Duty. Dlatego też nie startuje się z najsłabszym pistoletem i nie zbiera użytecznej broni z ziemi, lecz dowolnie customizuje się sprzęt - dwie bronie (a jednak!), granaty i jeszcze "moduły hakerskie" (będące odpowiednikiem kart z Titanfalla).

Spokojnie jednak - sama rozgrywka jest tak inna, że pomimo tych nawiązań (czy też zwyczajnie udogodnień) gra się z grubsza tak jak w Quake 3. Nawet jeśli używa się pada (a w betę grałem na PS4) i nawet pomimo wprowadzenia do rozgrywki rzutu granatem, ciosu z łokcia (który w przypadku ciosów śmiertelnych można zamienić w efektowną animację zabójstwa) i możliwości podciągnięcia się na krawędzi, to i tak odruchy sprzed kilkunastu lat przyniosą dużo więcej pożytku niż te wyniesione z Call of Duty. Powiedziałbym nawet, że jeśli ktoś grał wyłącznie w nowoczesne, konsolowe strzelanki to w przypadku Dooma będzie startował od zera.

Tutaj nie ma sprintu ani przycelowania pod lewym spustem. Zwłaszcza to drugie jest początkowo mocno dotkliwe - w konsolowych wersja nowego Dooma (nie wiem jak w wersji pecetowej) nie ma nawet przybliżania a'la Quake 3, co jest o tyle dziwne, że ten ficzers bardzo, ale to bardzo sprawdza się w przypadku celowania za pomocą gałki analogowej. Pamiętam że konsolowe wersje Dooma 3 również były tego pozbawione i również mnie to wówczas (czyli w roku 2012 - gdy premierę miało BFG Edition na PS3 i Xboxie 360) dziwiło (czy wręcz irytowało). O ile w przypadku każdej innej strzelanki konsolowej gracze mogą na bieżąco przełączać stopnie czułości gałki, o tyle tutaj twórcy jakby chcieli pokazać, że Doom nie jest grą dla plebsu, lecz posiada mocno zaznaczony próg wejścia. Dziwne podejście, choć w sumie i tak za sprawą dobrze wyważonego auto-aima gra się dużo przyjemniej niż w nieco topornego Dooma 3 na konsolach poprzedniej generacji.

Zamiast zooma pod lewym spustem znajduje się... alternatywny tryb broni a'la Unreal! Pamiętam, że kilkanaście lat temu projektanci z Id Software twierdzili, że podobnych pierdół nie lubią, ale cóż, z tego okresu pozostał w firmie raptem Tim Willits (obecnie szef studia) i grafik Kevin Cloud.

Bronie są o połowę słabsze od swoich odpowiedników sprzed kilkunastu lat. O ile w przypadku Quake'ów bezpośrednie trafienie z rakietnicy (oraz railguna, strzelby czy granatnika) na niezapancerzowanego typa zawsze skutkowało natychmiastową śmiercią, o tyle tutaj liczba wymaganych trafień wzrasta do dwóch (a czasem trzech, jeśli denat zdążył pozbierać jakieś opancerzenie). Splash damage rakietnicy też jest żałośnie mały i być może to spowodowało, iż po paru dniach największe maderfakery preferowały strzelbę - przy odpowiednim wyczuciu wciąż bardzo śmiercionośną na bliskie dystanse. Nad railgunem, potrzebującym czterech trafień do zabicia nieopancerzonego wroga, nie będę się nawet pastwić - ewidentnie w pełnej wersji przydałoby się przebalansowanie broni z myślą o padzie.

Czemu bronie są słabe? Mogę się domyślać, że z powodu przeniesienia ciężaru rozgrywki z pojedynków 1v1 na rozgrywkę drużynową. Opancerzenie zdobywane na mapkach jest tak nikłe (w sensie, że przy 12 graczach większość z nich nie ma szans na zebranie czegokolwiek przed wdaniem się w walkę), że względnie duża ilość zdrowia (będąca wynikiem słabych gunów) ma sens.

Starcia najczęściej odbywają się w grupach, i wtedy ilość dostępnych na miejscu kolegów z drużyny wprost przekłada się na zwiększenie siły ognia i szanse przeżycia. O ile rakiety pojedynczego gracza są słabe, o tyle jeśli tych rakiet leci 2-3 razy więcej to zaczyna się już robić śmiertelnie. O ile w trakcie pojedynków w Quake'ach po respawnie w pierwszej kolejności trzeba było zdobyć jakąś broń i tyle pancerza, ile się dało, o tyle tutaj (gdy i tak respawnuje się z wybranymi dwoma broniami) najlepiej jest poszukać partnera do polowania na przeciwników.

Można to podsumować stwierdzeniem, że o ile gameplayowo nowy Doom siedzi w grach Id sprzed kilkunastu lat, o tyle pod względem wymaganej strategii dużo bliższy jest Halo. Również mapy (duże jak na standardy Quake'a) uginają się od power-upów (quadów, mocniejszych broni itd. - najbardziej charakterystyczna jest jednak możliwość zmienienia się w demona) tak, jakby twórcy chcieli nimi obdzielić większą ilość graczy. W sumie ciężko sobie wyobrazić kilkuosobową drużynę kampiącą przy jedynym na mapie miejscu respawnu quada...

Ta gra nie lubi samotnych wilków (no chyba że ktoś jest zabijaką z idealnym skillem i instynktem łowcy). W związku z tym szkoda, że w wersjach konsolowych nie ma podzielonego ekranu, bo byłaby strzelanka, którą doomowo-kwejkowi weterani mogliby dzielić ze swoimi synami i żonami. A tak, zostanie pewnie zdominowana przez noł-lajfów grających z podłączonymi mikrofonami ;)

Czy więc multiplayer nowego Dooma jest dobry? Generalnie mi się spodobał - wreszcie coś innego, nowego, ale swojskiego. Na pewno jednak nie przebije w rankingach popularności CoDa/CSa (w zależności od platformy) i najprawdopodobniej nie zagrozi innym tytułom adresowanym do sieciowych noł-lajfów (jak Battlefield czy Destiny). Sądzę, że ma szansę na małą, ale aktywną grupę fanów jak nowe Mortal Kombat. No i czekam na to, co zaoferuje tryb kampanii - bo jakby nie patrzeć w przypadku Dooma multiplayer zawsze był raczej dodatkiem do pokręconych, klimatycznych poziomów przemierzanych samotnie...